Βρώμικα σχόλια, βρώμικες σκέψεις

Διαβάζω στις εφημερίδες τα σχόλια κάτω από τις ειδήσεις της δολοφονίας της Ελένης στην Ρόδο τώρα, του Ζακ Κωστόπουλου πριν, ακόμα πιο πριν της κοπέλας που γέννησε μόνη της στην μπανιέρα και τρελαμένη από απελπισία πέταξε το μωρό στον ακάλυπτο. Εννοώ όλα τα εμετικά σχόλια, για τους θύτες, για τα θύματα, για διάφορους εμπλεκόμενους ή για άλλους ανθρώπους που ήδη σχολίασαν. Διαβάζω και κάτι αναλύσεις, ακόμα κι από αναρχικούς χώρους (τρομάρα να τους έρθει που είναι αυτή η βρώμα αναρχία) που μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο με την κακία που έχουν. Δεν καταλαβαίνω τα ίδια τα σχόλια πρώτα και μετά τους ανθρώπους που τα γράφουν. Τι δεν καταλαβαίνω; Να:

   

Καταρχάς δεν καταλαβαίνω πώς επιτρέπει στον εαυτό του ένας άνθρωπος να μιλάει έτσι, προφορικά ή γραπτά. Τις ξέρω τις δικαιολογίες, «εξοργίστηκα», «δεν κρατήθηκα», «θόλωσε το μάτι μου" κι "ήταν ο Ερμής ανάδρομος». Ωραία, κι εμένα θόλωσε το μάτι μου σήμερα, χτες, προχτές, κάθε μέρα θολώνει το μάτι μου και συνήθως θολώνει από κοινωνικό/πολιτικό  ζήτημα αφού έχει ήδη θολώσει από επαγγελματικό. Τι πρέπει να κάνω, όποτε θολώνει το μάτι μου να βγάζω χολή; Και μετά τι θα γίνει; Θα μου απαντήσουν με πιο πολλή χολή, αυτό θα γίνει. Είναι τόσο δύσκολο να πει ο καθένας μέσα του «Εγώ από σήμερα και μετά δεν θα ξαναπώ βρωμιά ποτέ μου.  Μέχρι την μέρα που θα πεθάνω, δεν θα ξαναβγεί από τα χείλη μου σιχαμένη κουβέντα. Όλος ο κόσμος να μιλάει σιχαμένα, εγώ θα σκέφτομαι πάντα ότι μπορεί να είναι κάπου η μάνα κι ο πατέρας εκείνων για τους οποίους μιλάω, να ακούσει ή να διαβάσει αυτό που λέω, γι αυτό θα βγάλω τον σκασμό και δεν θα ξαναπώ ποτέ ασχήμια». Είναι τόσο δύσκολο να το πει αυτό κάποιος; Γιατί είναι δύσκολο; Από πότε επιτρέπεται να μιλάς σαν γουρούνι, επώνυμα, ανώνυμα, κλπ, όποια κι αν είναι η δικαιολογία σου; Ποιος το είπε ότι επιτρέπεται;

Θέλετε αυτός ο βόθρος στα ΜΜΕ και στην πραγματική ζωή να γιγαντώνεται συνέχεια, να γίνει τόσος κι άλλος τόσος; Θέλετε όταν πεθάνετε από κάτι απλό, π.χ. να τσακιστείτε με το αυτοκίνητο τρέχοντας, να ρθεί κάποιος και να πει στην μάνα σας «συλλυπητήρια, αλλά ήταν μεγάλος μαλ@κ@ς ο γιός σου, μια ζωή πήγαινε γ@μιώντας με το αμάξι, εμείς τι είμαστε που προσέχουμε;». Θέλετε αν σε μια συμπλοκή στο γήπεδο σας σκοτώσει κάποιος, στο μνημόσυνο να πει κάποιος στον πατέρα σας «λυπάμαι για σένα που έχασες τον γιό σου, αλλά θα το’ τρωγε το κεφάλι του που ήταν ακατοίκητο, τόσα χρόνια είχε την ΟΜΑΔΑ θρησκεία, τώρα πάρε να ‘χεις μ@λ@κα». Ναι, αυτό γίνεται τώρα για τους γονείς, τους φίλους, τους εραστές των νεκρών, τέτοια λόγια διαβάζουν. Σε λίγο οι οικείοι μας αυτά θα τα ακούνε με τα αυτιά τους. Δεν γίνεται να σταματήσει αυτή η κατρακύλα, να μπει ο καθένας μας στην θέση της μάνας ή του πατέρα των εμπλεκόμενων; Αν δεν μπορείτε να κρατηθείτε με άλλο τρόπο όταν κάνετε κριτική σε κάποιον, πείτε αυτό μέσα σας, ότι σας ακούει η μάνα του. Πόση χολή μπορείτε να βγάλετε μπροστά σε μια μάνα; 

Όπως είπα, δεν καταλαβαίνω πρώτα τα σχόλια και μετά δεν καταλαβαίνω τους ίδιους  τους ανθρώπους. Τα δικά τους τα σχόλια όταν τα διαβάζουν δεν ανησυχούν; Δεν αναρωτιούνται  «Πώς έφτασα εδώ, να γράψω τέτοια φριχτά λόγια; Τι είναι αυτές οι σκοτεινές σκέψεις που αποκαλύπτω; Τι λένε όλα αυτά για μένα;»; Δεν είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς  αξιοπρεπής άνθρωπος, απλώς πρέπει  να το πάρει απόφαση. Πρέπει πρώτα να πει μέσα του «εγώ θα είμαι αξιοπρεπής άνθρωπος, τελεία και παύλα» και μετά να επιστατεί τον εαυτό του, να τον μαζεύει μόλις πάει να ολισθήσει. Ναι,  να τον μαζεύει, δεν μπορεί να βγει αστυνομία σκέψης, αυτό μας έλειπε κιόλας. Εμείς μόνοι μας πρέπει να συμμορφώσουμε τα λόγια μας αλλά και την σκέψη μας προς ό,τι θεωρούμε πως είναι ο ιδανικός άνθρωπος, να βάλουμε στόχο τον ιδανικό άνθρωπο και να προσπαθήσουμε να τον φτάσουμε. Το «ιδανικός» είναι υψηλός στόχος  ασφαλώς, αλλά το «να μην είμαι ρεζίλης» δεν είναι μεγάλος, γίνεται. Λίγη αυτοκριτική που και πού, λίγη αυτό-διόρθωση, «Αυτό δεν θα το ξαναπώ» και «Γιατί το είπα αυτό; Πως το σκέφτηκα το πράγμα; Είναι δίκαιο αυτό που λέω; Είναι ηθικό; Είναι σωστό;». Κι ορίστε, δεν είμαι πια ρεζίλης. 

 

Να μην κοροϊδευόμαστε. Ο καθένας μας από εμάς μόνος του πορεύεται, μόνος του γίνεται ξεφτίλας, μόνος του γίνεται άξιος σεβασμού. Δεν υπάρχει κανένας να μας σταματήσει ούτε στην κατρακύλα, ούτε στην ανηφόρα, είμαστε μοναχοί μας και τέλειωσε, μόνοι μας πρέπει να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας. Αυτό είναι η ζωή, μια πορεία αυτοβελτίωσης.  Την βλέπετε την αυτοβελτίωση στα λόγια, τις πράξεις και τις σκέψεις σας; Είστε καλύτεροι άνθρωποι σήμερα από όσο είσασταν στα 15, στα 20, βλέπετε κάποια βελτίωση; Αν δεν την βλέπετε, αλλάξτε πορεία. Μην ντρέπεστε, παραδεχθείτε την αλήθεια χωρίς δικαιολογίες κι αλλάξτε πορεία. Αλλιώς πολύ σύντομα εσείς θα είστε κάτω από το χώμα ενώ από πάνω θα ακούγονται φωνές που θα λένε "φίλος μου αλλά μεγάλος κ@ριόλης ο μακαρίτης".

(υπογράφει η Melusine)