Η επίδραση του Αλέξη στην ζωή μου

Λένε πως την Ιστορία την ερευνούν επιστημονικά, την διατυπώνουν γραπτά και την γνωστοποιούν στο κοινό οι ιστορικοί, περίπου 50 χρόνια μετά τα γεγονότα. Εντάξει, όμως εμένα με νοιάζει η ιστορική μνήμη, με ενδιαφέρει πολύ το παρελθόν, αλλά κυρίως θέλω αυτά που έγιναν στον καιρό μου να τα καταγράψω, να τα ερευνήσω με το μυαλό μου, να βρω τις αιτίες τους και να τα χρησιμοποιήσω για να τροποποιήσω την πορεία της ζωής μου. Ναι, να τροποποιήσω την πορεία της ζωής μου, για το πολιτικό ον αυτό δεν σημαίνει «διδάσκομαι από την Ιστορία»;

Πολλοί λένε πως τον Δεκέμβρη του 2008 όλα ήταν όμορφα και τίποτα δεν προμήνυε την «Κρίση» του 2010 που ακολούθησε. Όσοι το λένε ανήκουν σε κείνους που είχαν οργανώσει πολύ καλά την ζωή τους, είχαν καλή δουλειά, όμορφο σπίτι, σπουδαίο αυτοκίνητο, διακοπές στο εξωτερικό και γενικά προσηλωμένο το μυαλό τους στην κατανάλωση. Υπήρχαν πολλοί άλλοι που το παρόν τους εξαρτιόταν από το χαρτζιλίκι του μπαμπά τους και το μέλλον τους διαγραφόταν σκοτεινό, π.χ. οι χιλιάδες άνεργοι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών,  καθώς και η διάσημη γενιά των 700 ευρώ, που έγινε γενιά των 500 ευρώ, μετά των 4ωρων κλπ. Ανάμεσα σε αυτούς, στην χειρότερη θέση βρίσκονταν τα παιδιά των μεταναστών τα οποία μεγάλωσαν εδώ, αλλά ακόμα ήταν ξένοι, ήταν οι άλλοι. Η φούσκα της πλαστής ευμάρειας της χώρας θα έσκαγε σε λίγο, όμως τον Δεκέμβριο του 2008 η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που «είχαν» κι αυτούς που δεν «είχαν» βρισκόταν στο αποκορύφωμά της.

Έμαθα την είδηση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου από το Ίντερνετ, εκείνο το βράδυ. Η είδηση ήταν σοκαριστική. Το ξέρουμε, όλοι θα πεθάνουμε, αλλά το σωστό είναι να πεθάνουμε στα βαθιά γεράματα από βαρεμάρα, όλα τα άλλα είναι ανωμαλία κι αναλόγως τις συνθήκες θανάτου, η ανωμαλία αλλάζει διαστάσεις. Εδώ ήταν πολλές μαζεμένες οι ανωμαλίες, ο Γρηγορόπουλος ήταν μόνο 15 χρονών αντί για 85 και δεν σκοτώθηκε ούτε κατά τύχη σε τροχαίο, ούτε εν θερμώ σε προσωπική συμπλοκή με γνωστό του. Ο Αλέξης δολοφονήθηκε στα 15 του από εκπρόσωπο της έννομης τάξης: δεν μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερο άθροισμα ανωμαλίας από αυτό. Ναι, τον Γρηγορόπουλο τον δολοφόνησε ένας μόνο άνθρωπος, ο Κορκονέας, όμως ισχύει το φαινόμενο της πεταλούδας: το σφάλμα βαραίνει την Κοινωνία ολόκληρη γι αυτό και η Κοινωνία πρέπει να αποτινάξει την ντροπή από πάνω της δείχνοντας με τρόπο πολύ καθαρό την αντίθεσή της.

Γι αυτούς τους λόγους η αντίδραση του κόσμου στις μέρες που ακολούθησαν, αυτό δηλαδή που ορισμένοι αποκάλεσαν ακόμα και εξέγερση, σε εμένα φάνηκε σωστή και με σωστές διαστάσεις –αν όχι μικρότερες από όσες άξιζαν στο γεγονός. Ναι, μου φάνηκαν μικρότερες από ό,τι έπρεπε να γίνει. Το σωστό θα ήταν πρώτα να σταματήσει η Γη να γυρίζει, να μην βγει ο ήλιος και μετά να γυρίσει πίσω ο χρόνος, πίσω η σφαίρα, πίσω τα πάντα, κι αυτό όλο το γεγονός να μην έχει συμβεί ποτέ. Οι σπασμένες τράπεζες και τα καμένα αυτοκίνητα ως φόρος τιμής στον νεκρό Αλέξη, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, ήταν απλώς κατεστραμμένα άψυχα πράγματα. Το πλιάτσικο στα μαγαζιά, κι αυτό δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, μια μικρή εκδίκηση αυτών που ήταν γενικώς στην «απεξω», αυτών που δεν μπορούσαν να μπουν στο ρημάδι το Πλαίσιο να αγοράσουν τα καλά κομπιούτερ, ή στο Αττικα να ψωνίσουν τα ζεστά δερμάτινα μποτάκια με την προβιά. Εξάλλου, πολλές φορές τα εμπορεύματα έβγαιναν έξω από τα μαγαζιά κι εκεί τους έβαζαν φωτιά, δεν τα έπαιρνε κανείς να τα χρησιμοποιήσει, οι εξεγερμένοι ήξεραν πως δεν μπορούσαν να σωθούν από εκείνο το ένα πραγματάκι που θα έπαιρναν.  Οι φωτιές οι ίδιες ήταν βέβαια κάτι. Αν όχι τίποτα άλλο έχουν κάτι εξαγνιστικό οι φωτιές, ελπίζεις πως μαζί με τα υλικά που καίγονται θα καεί και το Κακό. Ευτυχώς που το γεγονός συνέβη στα Εξάρχεια, ένα μέρος γεμάτο ανθρώπους έτοιμους πάντα να αντισταθούν στην Εξουσία, εάν συνέβαινε στου Ψυρρή ή γενικώς όπου συχνάζουν οι cool τύποι θα ήταν διαφορετική η πορεία των γεγονότων. Οι cool τύποι έχουν αυτό το ελάττωμα, δεν παίρνουν φωτιά με τίποτα.

Όλες οι φωτιές λοιπόν μου φάνηκαν ωραίες, όμως πιο πολύ από όλες του Χριστουγεννιάτικου δένδρου στο Σύνταγμα. Ο συμβολισμός του δένδρου που κάηκε μαζί με την οργή μου για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου σήμαναν μια καινούργια εποχή στην ζωή μου, ένα καινούργιο τρόπο να βλέπω τον Δεκέμβρη: δεν ξαναστόλισα δένδρο στο σπίτι μου, δεν ξαναγιόρτασα ποτέ τα Χριστούγεννα.

Ναι, αν και είμαι εκ φύσεως οικογενειακός τύπος ανθρώπου σε βαθμό που να έχω περάσει όλα τα Χριστούγεννα κι όλες τις Πρωτοχρονιές της ζωής μου μέσα στο σπίτι (ποτέ σε μαγαζί),  αν και καταγίνομαι με όλων των ειδών τις χειροτεχνίες  κι όλα τα στολίδια στο δένδρο μου ήταν φτιαγμένα από τα χέρια μου, αν και οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου έως σήμερα ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που περάσαμε με τον άντρα μου στο σπίτι μαζί με το νεογέννητο μωρό μας, παρόλα αυτά ο θάνατος του Γρηγορόπουλου ήταν η τελευταία σταγόνα σε μια μακριά πορεία απομυθοποίησης της μεγάλης αυτής γιορτής. Αν τυχόν υπήρχε ποτέ κάπου Πνεύμα των Χριστουγέννων, εγώ σταμάτησα να το βλέπω τον Δεκέμβρη του 2008.

Την πρώτη χρονιά, το 2008 δηλαδή, δεν στολίσαμε δένδρο στο σπίτι μας γιατί βρισκόμασταν όλοι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Το δένδρο με τα λαμπάκια του, τις μπαλίτσες του κλπ φαινόταν πολύ ανάρμοστο και χυδαίο μετά από όλα τα γεγονότα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, μετά από αυτόν τον γενικευμένο σπαραγμό. Το 2009, άρχισα να σκέφτομαι με δυσφορία από τον Σεπτέμβρη τα Χριστούγεννα. Συνήθως τους Σεπτέμβρηδες, ως εργαζόμενη αλλά μανούλα και χρυσοχέρα, έβγαζα έξω τις τσόχες, τα χρυσά τούλια, τα σατέν, κι άρχιζα να φτιάχνω καινούργια στολίδια. Το 2009 όμως το ανέβαλα για την επόμενη βδομάδα και την επόμενη βδομάδα, μέχρι που ήρθαν οι αρχές του Δεκέμβρη κι απλώς είπα στην οικογένειά μου ότι δεν έχω σκοπό να στολίσω για Χριστούγεννα ποτέ ξανά, διευκρινίζοντας όμως ότι μιλάω για τον εαυτό μου μόνο, αν οι υπόλοιποι το επιθυμούν, ας στολίσουν μόνοι τους. Ο άντρας μου είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος και ηθικό στοιχείο, κατανόησε πλήρως τι είπα και συμφώνησε. Ο γιός μου που ήταν στο σχολείο, έφερε κάποιες αντιρρήσεις, δυστυχώς όμως λίγα χρόνια αργότερα θα έμενε ο ίδιος τρεις συνεχόμενες μέρες άυπνος διαπιστώνοντας πως προκειμένου να γίνει το κατάλληλο καταναλωτικό όργιο στα μαγαζιά του κέντρου, σε χαρμόσυνο κλίμα, οι Σύροι πρόσφυγες που έκαναν απεργία πείνας στην πλατεία Συντάγματος θα απομακρύνονταν με την βία, ώστε να μην χαλάνε το ωραίο σκηνικό.

Έτσι λοιπόν η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου για μένα ήταν ένα κομβικό σημείο που με απελευθέρωσε από τις συμβατικές και πατροπαράδοτες υποχρεώσεις των Άγιων αυτών ημερών, με αποδέσμευσε από ένα παρελθόν παιδικής ηλικίας γεμάτο με παραμύθια για τον Χριστούλη και την φάτνη, γεμάτο με εικόνες του χοντρού ροδοκόκκινου Αη-Βασίλη της Κόκα Κόλας, με απελευθέρωσε από την ντροπή της κατανάλωσης έως και του τελευταίου ευρώ για την πάρτη μας και την ευρύτερη πάρτη μας (την οικογένειά μας). Ο Αλέξης με τον θάνατό του με βοήθησε να κάνω ένα βήμα προς το να κοιτάζω την Κοινωνία κι αυτούς που υποφέρουν τις μέρες των Χριστουγέννων: τους φυλακισμένους, τους φτωχούς, τους άρρωστους, τους πρόσφυγες, αυτούς που βιάζονται, κι αυτούς που σκοτώνονται την ίδια ώρα που εμείς  τραγουδάμε jingle bells. Γι αυτό κι εγώ θα ευχαριστώ τον Αλέξη και θα τον θυμάμαι όλους τους Δεκέμβρηδες, έως τον τελευταίο Δεκέμβρη της ζωής μου.

(υπογράφει η Melusine)