Δεν έπρεπε να μπει στο αυτοκίνητό του, την νύχτα...(για αναγνώστες 18+)

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία της φοιτήτριας στην Ρόδο, άκουσα πολύ αυτήν την πανηλίθια φράση "δεν έπρεπε να μπει στο αυτοκίνητό του την νύχτα". Όταν λέω "πολύ" εννοώ πως την άκουσα σχεδόν από όλα τα άτομα με τα οποία συζήτησα γι αυτό. Να μιλήσω λοιπόν εγώ που δεν μπαίνω σε κανενός το αυτοκίνητο μέρα ή νύχτα, για το πώς έγινε αυτό και τις συνέπειές του στην ζωή μου και στην ζωή των γύρω μου. 

Καταρχάς να πω είναι πως δεν γεννήθηκα επιφυλακτική απέναντι στους άντρες, έγινα επιφυλακτική διδασκόμενη από όσα μου συνέβησαν. Το πρώτο περιστατικό που δεν θα το αναφέρω αναλυτικά στις φριχτές του λεπτομέρειες  (διότι δεν θέλω να το θυμάμαι εγώ η ίδια) συνέβη στα 18. Κάποια παιδιά από την γειτονιά μου που διασκέδαζαν στο ίδιο κλαμπ με εμένα, με πήραν με ένα φορτηγάκι της δουλειάς του μεγαλύτερου από όλους να με πάνε σπίτι μου γιατί είχα χάσει το τελευταίο λεωφορείο. Εννοείται ότι τους ήξερα όλους πολλά χρόνια, πηγαίναμε στις ίδιες καφετέριες, στις ίδιες πορείες, κλπ. Μέσα στο φορτηγάκι όμως άρχισαν να αστειεύονται σεξουαλικά, να μου κάνουν προτάσεις, να το χοντραίνουν δηλαδή να προσπαθούν να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν. Την γλίτωσα διότι ένας από αυτούς με υπεράσπισε, τσακώθηκε, βρίστηκαν, ήρθαν στα χέρια και μας πέταξαν και τους δυο έξω από το φορτηγό σε μια ερημική περιοχή.  Case closed που λένε στις αστυνομικές ταινίες, δικό μου συμπέρασμα "δεν ξαναμπαίνω σε κανενός το αυτοκίνητο νύχτα".

Πράγματι λοιπόν, αυτό κάνω, περνάνε 5 χρόνια, δουλεύω στο Πέραμα, έχουν απεργία τα λεωφορεία και με παίρνει ένας συνάδελφος να με πάει ως τον Ηλεκτρικό του Πειραιά. Δυστυχώς, μόλις βγαίνουμε στον δρόμο τα αυτοκίνητα είναι εντελώς σταματημένα από το μποτιλιάρισμα, κι εκείνος μου λέει πως δεν μπορεί να χαλάσει μιάμιση ώρα για να φτάσει στον Πειραιά, θα πάει από ένα περιφερειακό δρόμο, θα με αφήσει σπίτι μου και θα συνεχίσει για το δικό του. Φυσικά δέχομαι διότι δεν μπορώ να απαιτήσω να νυχτώσει στον δρόμο για μένα, ούτε έχω τρόπο να διανύσω εγώ 30 χιλιόμετρα ως το σπίτι μου σε μέρα απεργίας. Παίρνει έναν παλιόδρομο ατέλειωτο οδηγώντας σιγά-σιγά (του Σχιστού), μετά έναν άλλον πάλι ατέλειωτο (την λεωφόρο Αθηνών) και ξαφνικά σε ένα σημείο που δεν έχει σπίτια ή μαγαζιά μου λέει ότι ζαλίζεται και σταματάει το αυτοκίνητο. Είναι σχεδόν έξι η ώρα κι έχει νυχτώσει. Σε δυο λεπτά, ανάβει το φως μέσα στο αυτοκίνητο κι αρχίζει να μου κάνει ερωτική εξομολόγηση. Μου λέει ότι με έχει προσέξει, ότι είναι γοητευμένος, ότι ο σκοπός του είναι τίμιος και θέλει να γίνω γυναίκα του. Γνωρίζει ότι δεν είμαι αγνή, αλλά δεν τον πειράζει. Αυτά τα περί "αγνής" τα λέει διότι είναι ένα πολύ θρησκευόμενο άτομο, που έχει δηλώσει στο γραφείο κατ' επανάληψη πως θα  παντρευτεί παρθένα. Η πρότασή του με εκπλήσσει φυσικά. Εγώ είμαι 23 χρονών, μια κούκλα και μισή, καλλιεργημένη, με πολιτικά ενδιαφέροντα και με δουλειά που φυσάει, κι αυτός είναι 45 χρονών χρονών, ένα πλαδαρό ζυμαράκι από εμφάνιση και δεν έχει ιδέα ούτε από τέχνες, ούτε από γράμματα, είναι γενικά ένα τούβλο και μισό. Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος στο εκατομμύριο να δεχθώ, αλλά δεν έχω σκοπό να τον προσβάλλω, απλώς του λέω ότι τον ευχαριστώ βέβαια, αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρει εκείνος, δεν τον σκεφτεί ποτέ ερωτικά. Τι πιο απλό, ευγενικό και κατανοητό από αυτό μπορούσα να πω; 

Σκύβει το κεφάλι στο τιμόνι, μένει λίγο έτσι και ξαφνικά δίνει δυο μπουνιές στο τιμόνι και κατακόκκινος απλώνει τα χέρια του προς εμένα, τα περνάει μέσα από το παλτό και με βουτάει στο στήθος, στην κοιλιά λέγοντας. "Δεν με έχεις σκεφτεί ερωτικά, αλλά ξέρεις να με προκαλείς, σπας πλάκα με τους άντρες μοστράροντας το σουτιέν σου ανάμεσα στα κουμπιά απ' τα πουκάμισα, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, τους φουντώνεις και μετά λες εγώ δεν ήθελα. Είσαι μια βρωμιάρα, ένα παλιογύναικο...". Προσπαθώ να βγω από το αυτοκίνητο, η πόρτα είναι κλειδωμένη, τον σπρώχνω, δεν μπορώ να τον καταφέρω γιατί αν και σαν λάσπη, είναι πιο δυνατός. Αυτό συνεχίζεται λίγα λεπτά, εκείνος πιάνει όλο και πιο πολύ το σώμα μου, εγώ καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να γλιτώσω, οπότε κλείνω τα αυτιά μου με τα χέρια μου κι αρχίζω να στριγγλίζω. Φυσικά δεν υπάρχει κανείς να με ακούσει και να με βοηθήσει, αλλά ξαφνικά ανοίγει την πόρτα αυτός, μου δίνει μια κλωτσιά και με πετάει τον δρόμο. Σηκώνομαι κι αρχίζω να τρέχω. Σκέφτομαι ότι θα με ακολουθήσει και θα με πατήσει με το αυτοκίνητο.  Δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου, τα αυτοκίνητα περνάνε δίπλα μου με ταχύτητα σφυρίζοντας, μέχρι που φτανω σε ένα κτήριο με κάγκελα και φωνάζω βοήθεια, ανοίξτε μου, με κυνηγάνε. Βγαίνει ένας τύπος, μιλάει από μέσα, εγώ απέξω, άνοιξέ μου του λέω, θέλω να τηλεφωνήσω στον πατέρα μου να έρθει να με πάρει. Τι λες κοπέλα μου, μου απαντάει, τι να τηλεφωνήσεις; εδώ είναι ψυχιατρείο, δεν είναι καφετέρια. Είμαι στο Δαφνί. Με τα πολλα μου ανοίγει, τηλεφωνώ στον μπαμπά μου που έρχεται, του λέω ένα παραμύθι ότι χάλασε το αυτοκίνητο του συναδέρφου που με πήρε μαζί του  (την άλλη μέρα πάω στον διευθυντή για να καταγγείλω το γεγονός, μου λέει να ξέρεις ότι είναι ο λόγος σου που δουλεύεις εξι μήνες εναντίον ενός πολύ σοβαρού υπαλλήλου που δουλεύει 20 χρόνια, δεν θα σε υπερασπίσει κανείς, εγώ θα καταθέσω υπέρ του ήθους του, κλπ.). 

Επομένως δεύτερο συμπέρασμα δικό μου, "δεν μπαίνω σε κανένα αυτοκίνητο άντρα ούτε την μέρα.". Αρα, από το πρώτο και το δεύτερο συμπέρασμα καταλαβαίνουμε πως δεν μπαίνω ποτέ, ούτε μέρα ούτε νύχτα στο αυτοκίνητο κανενός. Πράγματι, αυτό κάνω από τότε μέχρι τώρα, με εξαίρεση 4-5 φορές το πολύ που με έχουν παει σύντροφοι σε πολιτική οργάνωση 5 τετράγωνα δρόμο μέχρι τον ηλεκτρικό στην Ομόνοια. Με αυτήν την προφύλαξη που παίρνω είμαι ασφαλής, σίγουρα δεν θα μου συμβεί τίποτα μέσα σε αυτοκίνητο, έχω το κεφάλι μου ήσυχο 100%. 

Ναι, το έχω ήσυχο, αλλά ποιο είναι το τίμημα για το ήσυχο κεφάλι; Καταρχάς έχω πολύ περιορισμένη κοινωνική ζωή. Όπου και να θέλω να πάω για βράδυ, ξέρω πως ή θα φύγω πριν σταματήσουν τα λεωφορεία, ή θα πρέπει να πληρώσω ταξί διπλή ταρίφα για να επιστρέψω σπίτι μου. Μένω στην άκρη της πόλης επομένως το ταξί στοιχίζει σχεδόν όσο το μεροκάματο. Δεν μπορώ να το πληρώσω. Έχω πάει σε αμέτρητους γάμους συναδέλφων στην εκκλησία, αλλά όχι στο τραπέζι. Δεν έχω πάει ποτέ στον χορό που κάνει ο επαγγελματικός μου σύλλογος σε νυχτερινό μαγαζί, ούτε στην έξοδο της Τσικνοπέμπτης που κάνουμε όλοι μαζί οι συνάδελφοι του γραφείων. Όσες φορές πήγα σε θέατρο με συναδέλφους, έφυγα αμέσως μετά την παράσταση, χωρίς να πάω για ποτό ή φαγητό μαζί τους. (Σημειωτέον πως έχω συναδέλφους, συντρόφους κλπ που μένουν στην ίδια περιοχή με εμένα, λίγα τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι μου). Σε ορισμένα πάρτι πανκ μουσικής που μου αρέσει, κάθομαι μόνη μου όταν τελειώνουν, μέχρι να ξαναρχίσουν τα λεωφορεία. Στα μαγαζιά της παραλίας που είναι πάνω από 40 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, έχω πάει μόνο μια φορά, με ένα ξάδερφό μου. Επομένως, αυτή η μία προφύλαξη του να μην μπαίνω στο αυτοκίνητο κανενός, μου αφήνει πολύ λιγότερες πιθανότητες για διασκέδαση στις κοινωνικές και φιλικές επαφές μου.

Πάμε τώρα στα ερωτικά. Οι άντρες πριν γίνουν ερωτικοί σύντροφοι και έχεις σεξουαλικές επαφές μαζί τους, δεν είναι σύντροφοι, είναι γνωστοί. Μιλάτε και διασκεδάζετε μαζί ενώ γνωρίζεστε καλύτερα, δηλαδή βγαίνετε, πάτε για καφέ, πάτε σινεμά, σε κλαμπ. Μερικές φορές μάλιστα καθώς γνωρίζεσαι με κάποιον στενότερα, αρχίζεις και ξενερώνεις κι ενώ πιο πριν σου κινούσε την ερωτική περιέργεια, μετά δεν στην κινεί πια. Εκεί δημιουργείται το πρόσθετο πρόβλημα, ο ένας να θέλει κι ο άλλος να μην θέλει. Σε αυτά τα ραντεβού της γνωριμίας και του φλερτ που μπορεί να μην έχουν ευτυχή κατάληξη, ισχύουν για μένα οι ίδιοι κανόνες με την υπόλοιπη ζωή μου. Θα πάω για ένα ποτό, αλλά θα φύγω πριν τις 12. Θα πάω σινεμά, αλλά στην πρώτη προβολή που είναι στις 9, όχι σε εκείνη που είναι στις 11. Θα πάω ένα θέατρο, όχι για ποτό μετά το θέατρο. Εάν κάποτε γίνουμε εραστές, τότε μπορούμε να βγαίνουμε μεχρι το πρωί και να με πηγαίνει στο σπίτι με το αυτοκίνητο ή την μηχανή. Ναι, αλλά οι άντρες ξαφνιάζονται και πολλές φορές προσβάλλονται που δεν τους αφήνεις να σε πάνε σπίτι. Εγώ πάντα ισχυρίζομαι ότι μου αρέσει το λεωφορείο, αλλά δεν με πιστεύει κανείς. Κάποιοι από αυτούς καταλαβαίνουν ότι ο φόβος είναι λογικός, οι πιο πολλοί όμως προσβάλλονται διότι θεωρούν τον εαυτό τους αξιοπρεπή.  Εμένα σκασίλα μου φυσικά, δεν πρόκειται να αλλάξω διαγωγή, κι οι δυό φορές που την πάτησα ήταν από αξιοπρεπείς ανθρώπους, ή τέλος πάντων, από ανθρώπους που δεν είχαν κανένα τατουάζ στο μέτωπο να λέει " αν μπεις στο αμάξι μου, μπορεί να σε βιάσω". Να τονίσω με bold γράμματα, πως όποιοι, φίλοι, συνάδερφοι ή σχεδόν εραστές μου έχουν πει "τι φοβάσαι και δεν με αφήνεις να σε πάω σπίτι, πως θα σου επιτεθώ;", έχουν μπεί σε μαύρη λίστα κι εξαιρούνται από οποιαδήποτε μελλοντική φιλική δική μου συμπεριφορά. Κατά την γνώμη μου από αυτό που λένε, φαίνεται πως ήδη το σκέφτηκαν ή το έχουν κάνει κάποτε σε άλλη κι έχουν καταλάβει πως αυτό που έκαναν ήταν επίθεση.

Αυτά όλα είναι το τίμημα που πληρώνω εγώ για εκείνες τις δύο φορές που τα πράγματα πήγαν πολύ στραβά όταν μπήκα στο αυτοκίνητο αντρών.  Οι γνωστοί μου άντρες επίσης πληρώνουν τίμημα για εκείνες τις δυό φορές, κι ας μην ήταν οι δράστες. Θα μπορούσαμε να περνάμε πιο ωραία, να βγαίνουμε πιο αργά, να μην κόβουμε τις συζητήσεις στο καλύτερο επειδή πρέπει να φύγω, να πίνουμε ένα ποτάκι μετά το θέατρο ή την ταινία, να γίνει η σχέση μας πιο ουσιαστική και πιο στενή γρηγορότερα, να έχουμε γλεντήσει μαζί, ίσως να έχουμε μεθύσει μαζί, να ζούμε σαν άνθρωποι τέλος πάντων. Δυστυχώς, δεν γίνεται. Δεν έχω σκοπό να βρεθώ ποτέ στην θέση της Ελένης από την Ρόδο, βρέθηκα δυο φορές στην θέση της και την γλίτωσα, δεν θα παίζω ελπίζοντας πως ο καθένας που μπαίνω στο αυτοκίνητό του είναι άνθρωπος κι όχι κτήνος. Κι αν τυχόν υπάρχουν τίποτα άντρες αναγνώστες που διαβάζουν το κείμενο και προσβάλλονται, μην διαμαρτυρηθούν σε μένα, να σκεφτούν αν σε καμιά από τις συζητήσεις για την Ελένη είπαν "ε, κι εκείνη, τι ήθελε σε αυτοκίνητο μέσα στην νύχτα;".

(υπογράφει η Μelusine)