Οι μαρτυρίες των βίντεο για τον Ζακ Κωστόπουλο

Σκέφτομαι την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου εδώ και μέρες. Σκέφτομαι πρώτα την ίδια την δολοφονία και μετά, τα βίντεο. Πάνω στα βίντεο σκέφτομαι πολλά και διαφορετικά.

Να δηλώσω ότι προσωπικώς δεν έχω δει κανένα βίντεο για τον Ζακ Κωστόπουλο και ποτέ δεν θα δω. Γιατί; Απλούστατα, δεν αντέχω. Έχω αποφασίσει πριν από χρόνια πως δεν θα βλέπω τίποτα με αίματα, με ξύλο, με σκοτωμούς κλπ, ούτε σε φανταστικά περιστατικά μυθοπλασίας όπως είναι οι ταινίες, ούτε σε καταγραφή πραγματικών περιστατικών όπως είναι οι ειδήσεις. Όταν πρωτοπήρα την απόφαση το έκανα για λόγους ιδεολογικούς, δεν ήθελα να συνηθίσω στην εικόνα της βίας είτε αφορά τον πόλεμο, είτε αφορά διαπροσωπικά περιστατικά. Δεν ήθελα επίσης να γεννιούνται μέσα μου φόβοι που να οφείλονται όχι σε αυτό που έζησα πραγματικά, αλλά σε αυτό που είδα σε αναπαράσταση. 

Καθώς τα χρόνια πέρασαν κατάλαβα ότι εκτός από ιδεολογικά, δεν αντέχω να βλέπω τέτοιες εικόνες γιατί ταυτίζομαι με τα θύματα και υποφέρω. Ποτέ δεν παρατηρώ τις ταινίες λέγοντας μέσα μου "έλα μωρέ, ψέμματα είναι". Έχω μεγάλο βαθμό ενσυναίσθησης όπως λένε,  γι αυτό όποιο κι αν είναι το θύμα μπαίνω πάντα στην θέση του και τα παίρνω όλα προσωπικά. Είναι μαύρος σκλάβος και τον μαστιγώνουν; Θέλω να σηκωθώ και να σκίσω σε κομμάτια το αφεντικό που τον χτυπάει. Είναι γυναίκα και την βιάζουν; Θέλω να πάρω ένα μαχαίρι και να κόψω τον λαιμό του βιαστή. Είναι πρόσφυγας και τον κλωτσάνε; Θέλω να βάλω φωτιά στα παντελόνια των χαμένων και να τους δω να τρέχουν φλεγόμενοι. 

Είπαμε λοιπόν ότι δεν βλέπω ταινίες με αίματα και ειδήσεις για βία, διαβάζω όμως ειδήσεις κι είμαι ο πιο άτυχος άνθρωπος του κόσμου, πέφτω πάντα στις πιο ελεεινές ειδήσεις, εκείνες που έχουν τα χειρότερα περιστατικά βίας και φωτογραφίες μαζί, μην χάσουμε καμιά λεπτομέρεια. Η δική μου γνώμη είναι πως οι φωτογραφίες εξυπηρετούν την αύξηση του τρόμου των πολιτών προς την Εξουσία και το Κακό, και ταυτόχρονα την γιγάντωση της απάθειας.Ταυτόχρονα παρέχουν ηδονή στους άρρωστους που ή έχουν διαλέξει την βία ως τρόπο ζωής, ή ονειρεύονται πως μια μέρα η βία θα βασιλέψει (και θα μπει "τάξη", κλπ). Ποτέ, κανένας δεν πρόκειται να με πείσει ότι το "Πρώτο αίμα" που έβαλε φωτογραφία του Παύλου Φύσσα να ξεψυχάει μαχαιρωμένος στην αγκαλιά της κοπέλας του, εξυπηρετούσε κάποιο είδος δημοσιογραφικής αποτύπωσης της αλήθειας. Πίσω από την φωτογραφία αυτή κρυβόταν μόνο ο σκατόψυχος εκδότης και το μήνυμα της δημοσίευσής της ήταν το εξής: "ορίστε τι παθαίνουν αυτοί που κάνουν πλακίτσα με την Χρυσή Αυγή σε εκπομπές, τους κόβεται τελείως η μιλιά". Ήθελα να 'ξερα, τους γονείς του Φύσσα ή τώρα του Ζακ, δεν τους σκέφτηκε κανείς;

Ορίστε τι μου κάνει εντύπωση λοιπόν με τα βίντεο για τον Ζακ Κωστόπουλο: δεν καταλαβαίνω ποιος τα τράβηξε και γιατί. Φυσικά δεν καταλαβαίνω γιατί καθόντουσαν τόσοι νοματαίοι ολόγυρα απαθείς, αλλά ειδικά αυτοί που τράβηξαν τα βίντεο, μπορούν να μας πουν γιατί τα τράβηξαν; Τι σκέφτονταν εκείνην την στιγμή; Τι είχαν σκοπό να κάνουν με το βίντεο; Να καταγράψουν την ιστορία της βίας στην Ελλάδα; Το καθήκον του ανθρώπου που πέφτει πάνω σε μια σκηνή βίας είναι να επέμβει. Να την σταματήσει. Δηλαδή να επέμβει από την αρχή, όχι όταν φτάσουμε στο να κλωτσάνε κάποιον πάνω στα γυαλιά. Όταν βλέπεις πως επιτίθενται σε κάποιον αδύναμο, πρέπει να επέμβεις με ό,τι μέσον έχεις και να τα σταματήσεις όλα πριν πάνε μακριά. Γίνεται αυτό; Και βέβαια γίνεται. 

Έχω μια φίλη που κυκλοφορεί στο κέντρο της Αθήνας, δούλευε χρόνια σε παλιοπεριοχή με οίκους ανοχής και ναρκομανείς, παίρνει 4 λεωφορεία την μέρα ή λεωφορεία και μετρό  κλπ. Είναι λεπτός άνθρωπος, αλλά πολύ μαχητική παρά το ότι είναι μια σταλιά. Δεν αφήνει να πέσει κάτω κουβέντα, ούτε από επιβάτη λεωφορείου, ούτε από ελεγκτή του μετρό, ούτε από άγνωστο σε καφετέρια στην Ομόνοια, ούτε από μαγαζάτορα του κέντρου, από κανένα (μην αναφερθούμε καθόλου τι φασαρίες κάνει στους γνωστούς και συναδέλφους της για σεξιστικά, ρατσιστικά, σχόλια).

Στην φίλη μου έχουν τύχει άπειρα περιστατικά xxx-φοβικά εν τη γενέσει τους, αλλά δεν της πέρασε στιγμή από τον νου να βγάλει το κινητό και να τραβάει βίντεο, της πέρασε από τον νου να βάλει τις φωνές προς όποιον ασχημονούσε προς τον αδύναμο, και να συνεχίσει μέχρι να πάρουν θάρρος κι άλλοι και να ενωθούν μαζί της (βρίζοντας τον ελεγκτή ας πούμε), ή και χωρίς να ενωθεί κανένας μαζί της, τελείως μόνη της από την αρχή ως το τέλος, π.χ.έχει πιάσει κουβέντα για τον καιρό με τρανς που άρχιζαν να την απειλούν κάτι αλήτες στο μετρό, οι οποίοι και το βούλωσαν. Μέσα σε αυτά τα περιστατικά, δεν βάζει μόνο την φωνή της, βάζει και το σώμα της, έχει κατέβει δυο φορές σε στάση άσχετη πιάνοντας από το χέρι μετανάστη που τον έβριζαν φασίστες μέσα στο λεωφορείο και τον απειλούσαν ότι "θα του πούνε απέξω" και τον πήγε δυο τετράγωνα παραπέρα, για να βεβαιωθεί πως δεν τους ακολουθεί κανείς. Όλα τα σκέφτεται εκτός από το να τραβήξει βίντεο. 

Θα μου πείτε, και τι έγινε που κάνει έτσι η φίλη σου; Θα πάνε παραπέρα οι μετανάστες ή οι τρανς και θα τους επιτεθούν κάποιοι άλλοι ξενοφοβικοί, ομοφοβικοί, κλπ. Ναι. Εκτός κι αν παραπέρα βρεθεί κάποιο άλλο άτομο σαν την φίλη μου και τους υπερασπίσει κι εκεί. Και τέλος πάντων, το βίντεο δεν χρειάζεται τίποτα στον Ζακ Κωστόπουλο τουλάχιστον, είναι ήδη πεθαμένος. Το θέμα ήταν να μην φτάσουμε ως εκεί. Αρκετοί πέθαναν ως τώρα ή από την βία των άλλων, ή αυτοκτονώντας μόνοι τους διότι δεν άντεχαν 24 ώρες το 24ωρο πλακίτσες για την δική τους ταυτότητα του πρόσφυγα, του ομοφυλόφιλου, του "ιπποπόταμου". Αν σας τύχει τέτοιο περιστατικό, μην πατήσετε το play στο κινητό, ανοίξτε το στόμα σας και φωνάξτε. Φωνάξτε πιο δυνατά από τους αντίπαλους. Ξελαρυγγιαστείτε. Ίσως έτσι το περιστατικό έχει ευτυχή κατάληξη.