Η αποδοχή του διαφορετικού φαίνεται στις πράξεις.

 Εχετε δει την ταινία "το αριστερό μου πόδι" με τον Ντάνιελ Νταιη Λιούις;  Ο πρωταγωνιστής ήταν ένας ανάπηρος άνθρωπος που κατάφερε να ζήσει μια κανονική ζωή επειδή ζούσε σε μια πολύ φτωχή γειτονιά όπου όλοι έκαναν παρέα με όλους, χωρίς διακρίσεις. Μέχρι ποδόσφαιρο έπαιζε ως παιδί, τον κουβαλούσαν από θέση σε θέση οι συνομίληκοί του στην γειτονιά. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα ακόμα στην Παλαιστίνη ας πούμε, σε χώρες της Αφρικής, όλοι ζούν μαζί με όλους τους άλλους.
             Οι άνθρωποι με προβλήματα υγείας σωματικά και διανοητικά, δεν έχουν ανάγκη να τους αποκαλούμε "ανθρώπους με ειδικές δεξιότητες" κι άλλες άρες-μάρες-κουκουνάρες που δεν βγάζουν νόημα ούτε στο δικό τους το κεφάλι. Τα ειδικά σχολεία, τα ειδικά οχήματα, είναι μια κάποια βοήθεια αλλά δεν λύνουν το βασικό ζήτημα της αποδοχής τους από το κοινωνικό σύνολο. Χρειάζονται κυρίως έμπρακτη υποστήριξη και συμμετοχή στις συνηθισμένες δραστηριότητες της καθημερινότητας, π.χ. ένα φιλί στο μάγουλο για χαιρετισμό όταν τους συναντάμε, έναν καφέ σε καφετέρια μαζί μας, μια ευκαιρία να παίξουν με το μωρό μας. Όλοι καταλαβαίνουν την αγάπη όταν είναι έμπρακτη, όπως στο παράδειγμα αυτής εδώ της φωτογραφίας.