Ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα συμβεί

 

Μια νέα δολοφονία εχθές, στην Καβάλα. Νεαρός 23 χρονών ξυλοκόπησε έως θανάτου την γιαγιά του. Τη χτυπούσε από το βράδι της Κυριακής έως τις 4 το πρωί της Δευτέρας. Ο εγγονός κάλεσε το γραφείο κηδειών δηλώνοντας ότι η γιαγιά εξέπνευσε αφού προηγουμένως έπεσε κι ο ιατροδικαστής διαπίστωσε ότι δεν έπεσε αλλά  δολοφονήθηκε με ξυλοδαρμό. Τώρα ο δράστης συνελήφθη. 

Η τοπική κοινωνία είναι "σοκαρισμένη". Πώς γίνεται αυτό όταν την ίδια στιγμή οι γείτονες κι ο Πρόεδρος του χωριού λένε πως "ήξεραν ότι αυτό κάποια στιγμή θα συνέβαινε"; Είναι σοκαρισμένοι ή ήξεραν; 

Ο δικηγόρος του δράστη τοποθετεί πολύ ωραία το ζήτημα λέγοντας πως υπάρχουν ποινικές ευθύνες γι αυτούς που άφησαν κατ' επανάληψη τον νεαρό ελεύθερο. Είχε διαπιστωμένη πνευματική υστέρηση και σχιζοφρένεια από 10 χρονών, κλιμακούμενη παραβατική συμπεριφορά, υπήρχαν πάνω από 40 καταγγελίες για βίαια περιστατικά εναντίον του, μεταξύ αυτών και για βία εναντίον της γιαγιάς του πριν 3 μήνες κι όμως ήταν ακόμα έξω. 

Γιατί συνέβη αυτό; 

Είναι ετούτη η δολοφονία, γυναικοκτονία ή δεν είναι; 

Φυσικά είναι γυναικοκτονία και συνέβη επειδή 1)ο δράστης κι οι ειδικοί κριτές του είναι άντρες, σκέφτονται και δρουν ως άντρες, ενώ 2)το θύμα είναι γυναίκα, ζει και παίζει τον ρόλο που της ανατέθηκε επειδή είναι γυναίκα. Το θύμα δολοφονήθηκε επειδή είναι γυναίκα. Την δολοφόνησε όλη μαζί η πατριαρχική Κοινωνία. 

Καταρχάς την δολοφονεί ο ρόλος της στον κόσμο, που είναι να αναλαμβάνει την φροντίδα του γιού (ψυχικώς άρρωστου) και του εγγονού (ψυχικώς άρρωστου) εάν λείπει η ενδιάμεση γυναίκα -η μάνα. Κανείς απολύτως δεν ενδιαφέρεται τι γίνονται οι γυναίκες που κουβαλάνε σταυρό, το παιδί, το ανάπηρο παιδί, το άρρωστο παιδί. Το γέννησαν; Πρόβλημά τους τι θα το κάνουν. 

Οι γυναίκες αυτό το γνωρίζουν. Κι 99% αναλαμβάνουν την ευθύνη ως σοβαροί άνθρωποι που είναι. Καμιά φορά μάλιστα, τσακισμένες,  αυτοκτονούν, αφού πετάξουν το άρρωστο παιδί από το μπαλκόνι, όπως η γυναίκα το 2020 στον Νέο Κόσμο (https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/sok-stin-peuki-mitera-epese-apo-to-mpalkoni-mazi-me-to-paidi-tis/). Δεν αφήνουν το παιδί στην τύχη, γιατί γνωρίζουν πως δεν υπάρχει ούτε άντρας, ούτε Πολιτεία να το φροντίσει ικανοποιητικά. 

Οι γυναίκες λοιπόν ως φροντιστές των αρρώστων, είναι η κύρια ιδέα της Κοινωνίας που τις καθιστά θύματα των ασθενών ανδρών. 

Έπειτα έρχονται οι κριτές της επικινδυνότητας του δράστη και προσθέτουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των γυναικών: μετράνε την επικινδυνότητά του έχοντας κατά νου τον άντρα ως default άνθρωπο που ίσως κινδυνέψει από τον ασθενή άντρα. Λένε "μπορεί ο ασθενής μας να σκοτώσει κάποιον με τα χέρια του"; Κι απαντούν "όχι" επειδή σκέφτονται το ενδεχόμενο θύμα πάντα ως άντρα. Και πράγματι, ένας άντρας είναι δύσκολο να ξυλοκοπήσει έως θανάτου άλλον άντρα. Ο άλλος άντρας θα αντισταθεί, θα αντιδράσει, θα αντεπιτεθεί, με ίση αν όχι μεγαλύτερη δύναμη. Μια γυναίκα όμως όχι. Μια ηλικιωμένη γυναίκα στα χέρα ενός σχιζοφρενούς 23χρονου -όπως εδώ- είναι ξεγραμμένη. 

Κατάληξη όλων των παραπάνω; Άλλη μια γυναίκα δολοφονημένη από τον βίαιο και ψυχικώς άρρωστο άντρα της οικογενείας της. Στην Ελλάδα σήμερα το βράδι, πόσες και πόσες θα ξυλοκοπηθούν -χωρίς να καταλήξουν; Τουλάχιστον μία σε κάθε χωριό. 

Κυρίες και κύριοι, ξέρουμε ότι κάποια μέρα το "κακό" θα συμβεί σε αυτές που έχουν βίαιους άντρες και γιούς, βίαιους κατά τα συνηθισμένα ή βίαιους λόγω ψυχικής ασθένειας.  Απλώς,  δεν μας νοιάζει. Αυτό είναι όλο. 

(Μελουζίν)