ΠΑΤΡΙΑΡΧΊΑ ξανά και ξανά

Στο έγκλημα με το βιτριόλι, η δράστης συνελήφθη με αδιάσειστες αποδείξεις περί της ενοχής της -όπως λέει η αστυνομία- και της αποδόθηκαν κατηγορίες, ωστόσο τα άρθρα στις εφημερίδες συνεχίζονται, παρά το ότι επόμενο βήμα που έχει κάποιο νόημα για άρθρο είναι η αίθουσα του Δικαστηρίου. Με τι ασχολούνται; Με τον άνδρα που ήταν αντικείμενο ερωτικής εμμονής. 

Τα καινούργια άρθρα έχουν το ίδιο κίνητρο με τα προηγούμενα, να απαξιώσουν τον γυναικείο πληθυσμό γενικώς. Γι αυτό γράφονται χρησιμοποιώντας ειδικές φράσεις που δημιουργούν συνειρμούς επαινετικούς για εκείνον,  υποτιμητικές για τις γυναίκες και φυσικά, πολλές φορές δυό μέτρα και δυό σταθμά για τον ίδιο γεγονός, για την ίδια συμπεριφορά. Έχω βάλει στο κολάζ κομματάκια από ένα μόνο άρθρο, για να τα δούμε.

  Οι δυό γυναίκες από την αρχή χαρακτηρίζονται "κορίτσια της διπλανής πόρτας" μια φράση που ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα, αφού όλοι μένουμε στην διπλανή πόρτα από κάποιον, αλλά λέγεται για τα ασήμαντα συνηθισμένα άτομα. Εκείνος αντιθέτως, δεν είναι ένας άντρας της διπλανής πόρτας, αλλά "επικοινωνιακός", φράση που 100% δεν σημαίνει τίποτα αλλά αποδίδει κάποιο glamour σε όποιον αποδίδεται.

Οι δυό γυναίκες "τελειώνοντας το σχολείο" μάς λέει ο δημοσιογράφος, ενώ τουλάχιστον η μία από τις δύο γυναίκες τελείωσε και το οικονομικό Πανεπιστήμιο. Γιατί δεν το αναφέρουν αυτό; Για να μας εξηγήσουν πως και οι δύο βρίσκουν εύκολα δουλειές  μέσω της εντυπωσιακής τους εμφάνισης, και μάλιστα δουλειές που "δεν απαιτούν ιδιαίτερες δεξιότητες", όπως αρμόζει σε αυτές που δεν έχουν τυπικά προσόντα. Βρισκόμαστε μπροστά στον πανάρχαιο μύθο πως οι γυναίκες εμπορεύονται την ομορφιά τους για να βιοποριστούν. Ο άντρας που είναι ωραίος, εμπορεύεται την ομορφιά του; Οχι, αυτή αναφέρεται σε άλλη παράγραφο, όχι στην επαγγελματική. Την ομορφιά του δεν την χρησιμοποιεί καθόλου, απλώς γεννήθηκε με αυτήν, οπότε "δεν περνά απαρατήρητος στις γυναίκες". Επαγγελματικά τι κάνει; Ήταν μπάρμαν και τώρα είναι πολύ σεμνά υπάλληλος σε εταιρεία. Τελεία.

Ο πρωταγωνιστής μας αγαπά τα ταξίδια και τις διασκεδάσεις, όπως "κάθε άνθρωπος στην ηλικία του". Κρίμα που  τα ταξίδια κι οι διασκεδάσεις άρεσαν εξίσου στην Ιωάννα,  όμως δεν βρέθηκε κανείς να γράψει πως αυτό είναι λογικό "για μια γυναίκα στην ηλικία της", κι ας είναι 6 χρόνια μικρότερη από τον άντρα. Αντιθέτως οι διασκεδάσεις για την Ιωάννα προβλήθηκαν ως σημάδι ηθικής κατάπτωσης, ενώ οι εικασίες για την ύποπτη χρηματοδότηση των ταξιδιών έδιναν κι έπαιρναν επί καιρό. Όλα αυτά χωρίς η Ιωάννα να είχε δουλέψει μπαργούμαν στο παρελθόν - αν είχε κάνει κι αυτό, αλίμονό της.

Να σημειώσουμε πως μέχρι τώρα  το γεγονός της επίθεσης που οφειλόταν σε μονομερή εμμονή της μίας γυναίκας, οι εφημερίδες το εμφανίζουν ως περιστατικό ερωτικής αντιζηλίας. Σε πολλούς φαίνεται φυσιολογική η ασυγκράτητη οργή μιας 35χρονής προς την αντίζηλο, αφού η δράστις  "επένδυσε πολλά σε μια σχέση" που δεν οδήγησε σε κάτι μόνιμο (εξαιτίας του θύματος κατά την γνώμη της). Φυσιολογική, γιατί στο μυαλό όλων των αναγνωστών, οι γυναίκες από τα 30 και μετά αναρωτιούνται "εγώ, πότε θα γίνω μάνα;", εξ ου και τα βίντεο του Jordan Peterson "women in their 30s". 

Την ίδια στιγμή  φαίνεται ομοίως φυσιολογικό  ο άντρας να μην έχει στον μυαλό του γάμο και οικογένεια -αν παρατηρήσετε, το σοβαρό γεγονός του γάμου που για πολλούς είναι επίσης θρησκευτικό μυστήριο, αναφέρεται απαξιωτικά στον πληθυντικό, "γάμους", όπως λέμε "καρπούζια", "καφέδες" κι άλλα ευτελή πράγματα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, ο άντρας δεν έχει  υπαρξιακές αγωνίες περί πατρότητας, είναι αεράτος και περιπετειώδης εκ φύσεως, εδώ συγκεκριμένα θα λέγαμε η επιτομή του θρυλικού bon viveur, ταξιδιώτης και των διασκεδάσεων. Βγαίνει ο bon viveur σε θηλυκό, σε bonne viveuse? Όχι κυρίες και κύριοι, δεν βγαίνει, το αντίστοιχο θηλυκό το λέμε ή "παρδαλή" ή "μελλοντική γεροντοκόρη με γάτες".

Ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο από όλα σε αυτό το άρθρο που ήταν το πιο ήπιο που βρήκα; Ο συντάκτης (εάν τον ρωτήσουμε) δεν θα αναγνωρίσει πως μεταχειρίζεται διαφορετικά τις γυναίκες από τον άνδρα στο γράψιμό του. Πιστεύει πως δεν τις απαξιώνει επί τούτου, αλλά απλώς τις περιγράφει με ακρίβεια. Δυστυχώς, η Πατριαρχία βρίσκεται στα περιοδικά, στις ταινίες, στα τραγούδια, στα βιβλία, παντού γύρω μας και τελικά, μέσα στο κεφάλι όλων μας. Δυστυχώς.