Μιλάτε ελληνικά ή μουγκρίζετε; ( για αναγνώστες 18+ )

Να πω καταρχάς πως ετούτο το κείμενο απευθύνεται σε όσες κι όσους νομίζουν πως εκπροσωπούν τον μέσο «κανονικό» άνθρωπο. Σε αυτούς δηλαδή που αν τους πεις πως είναι ρατσιστές, φασίστες, σεξιστές, ομοφοβικοί, ψυχοπαθείς, μισάνθρωποι, θα σκεφτούν πως  δεν ξέρεις τι λες, το έχεις χαμένο. Αν λοιπόν νομίζετε ότι είστε κανονικοί άνθρωποι, με υγιή ψυχικό κόσμο (μείον κανα δυο τραύματα της παιδικής ηλικίας), με την συνηθισμένη γνώση της ελληνικής γλώσσας (το Λύκειο), τότε απαντήστε μου: μιλάτε πάντα ελληνικά ή υπάρχουν φορές που μουγκρίζετε σαν τον άνθρωπο του Νεάτερνταλ;

Ναι, η ερώτηση είναι απλή. Ξέρετε ελληνικά, έχετε λέξεις μέσα στο κεφάλι σας αρκετές για να πείτε  αυτό που επιθυμείτε; Είναι οι λέξεις αυτές κατάλληλες και τις έχετε στην διάθεσή σας όταν είστε θυμωμένη/ος, κουρασμένη/ος, αγανακτισμένη/ος, ή μήπως χάνονται και στην θέση τους μένουν μόνο βωμολοχίες σεξιστικού περιεχομένου, ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί κι αφηρημένα παλιόλογα παντός καιρού (π.χ. μ@λ@κ@ς);

Ορίστε μερικά παραδείγματα: όταν οδηγείτε στο αυτοκίνητο και κάποιος μπροστά σας στρίβει χωρίς να βγάλει φλας, μιλάτε ελληνικά; Όταν ξυπνάτε το πρωί και διαπιστώνετε πως είναι μισή ώρα μετά από τότε που έπρεπε να ξυπνήσετε;  Όταν είστε μέσα στο γήπεδο κι ο διαιτητής δεν δίνει ένα φάουλ; Όταν περιμένετε στην ουρά της Τράπεζας για να πληρώσετε τν 45^η δόση του ΕΝΦΙΑ,; Όταν χαλαει το κομπιούτερ και χάνετε όλη την δουλειά που κάνατε; Όταν ξεχνιέστε στο κινητό και σας καίγεται το φαγητό; Όταν είστε σε πορεία κι απέναντί σας άτομα της αντίθετης πολιτικής πεποίθησης σας βρίζουν; Όταν μια μέρα με βροχή περάσει ένα φορτηγάκι τρέχοντας και σας κάνει λούτσα; Όταν περιγράφετε σε τρίτους το αυταρχικό αφεντικό ή τον προϊστάμενό; Θυμάστε σε αυτές τις περιπτώσεις τα ελληνικά σας ή όχι, το μόνο που θυμάστε είναι οι βωμολοχίες;

Αν όχι, αν υπάρχουν φορές που το μόνο που ξεστομίζετε είναι βρωμόλογα, τότε να ξέρετε πως ο λόγος δεν είναι ότι σας πνίγει η οργή και θολώνει το μυαλό σας, ο λόγος είναι ότι αυτά είναι τα λόγια που εκφράζουν πραγματικά την σκέψη σας. Ναι, τα λόγια που χρησιμοποιούμε όλοι είναι αυτά που θεωρούμε κατάλληλα. Ναι, αν «επιτρέπετε» στον εαυτό σας  να γίνει σεξιστής, ρατσιστής, ομοφοβικός, πράγματα δηλαδή που υποτίθεται ότι τον υπόλοιπο καιρό δεν είναι, αυτό συμβαίνει διότι δεν σας φαίνεται πραγματικά απαράδεκτο να είστε οποιαδήποτε στιγμή της μέρας, του μήνα, του χρόνου ομοφοβικός, ρατσιστής κλπ. Υπάρχουν περιστάσεις -μάλιστα πολλές όπως είδαμε- που σας φαίνεται δικαιολογημένο να εκφράζεστε με λέξεις υποτιμητικές για μια ολόκληρη ομάδα πληθυσμού.

Η πεποίθηση μου πάνω στον λόγο των ανθρώπων είναι πως όταν ακούω έναν θυμωμένο άνθρωπο, τα λόγια του δεν μου δίνουν καμία σίγουρη πληροφορία για το γεγονός που τον εκνεύρισε ή τον χαρακτήρα όσων των εξόργισαν. Μού δίνουν μόνο  πληροφορίες για τον χαρακτήρα του ομιλούντος, στην περίπτωση δε που χρησιμοποιεί σεξιστικό/ρατσιστικό υβρεολόγιο, μου δείχνουν το αισχρόν του χαρακτήρος του. Αυτό συγκρατώ.

Θα πρέπει να ξέρετε πως όποια κι αν είναι η δικαιολογία που λέτε στον εαυτό σας,  ο ομοφυλόφιλος γιος που θα βρεθεί μπροστά σας όταν θα πείτε «ποιος κύριος; Ένας παλιό-που@@ς είναι» δεν σας δικαιολογεί. Ακούει πως συνδέετε τον σεξουαλικό προσανατολισμό του με απεχθή χαρακτηριστικά του χαρακτήρος. Όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις, η συνάδερφος στο γραφείο δεν σας δικαιολογεί που λέτε «έμπλεξα στην εφορία με μια καργι@@α», αναρωτιέται ποια είναι η άτυχη που νομίζει πως σε εσάς βρήκε τον άντρα τον σωστό, τον τζέντλεμαν. Ο,τι κι αν έχει συμβεί, όσα φεμινιστικά μανιφέστα κι αν έχετε απαγγείλει στον σύζυγο, εκείνος δεν θα παραλείψει να εγγράψει στο νου του πως αποκαλείτε πουτ@@ες όσες του κάνουν λάικ και μάλιστα ενώ δεν είναι καν σεξεργάτριες, αλλά απλές συνηθισμένες γυναίκες.

Θέλω να τονίσω ιδιαιτέρως στις αναγνώστριες κι  αναγνώστες που ανήκουν σε προοδευτικούς πολιτικούς σχηματισμούς της άκρας αριστεράς κλπ πως κανένα σεξιστικό/ρατσιστικό/ομοφοβικό αστείο δεν συγχωρείται επειδή λέτε στην αρχή «συγνώμη για το σεξιστικό». Θα αστειεύεστε βέβαια αν νομίζετε πως με αυτήν την ηλιθιωδέστατη εισαγωγή κάποιος σας συγχωρεί και παραβλέπει τι είπατε,  ή πως επειδή είπατε «συγνώμη» σας χρωστάει κάποιος να σας συγχωρήσει και μάλιστα να γελάσει με την γουρουνιά που θα ξεστομίσετε.  Η συγνώμη ισχύει για όσους εκ των υστέρων καταλαβαίνουν το σφάλμα τους , μετανοούν και δείχνουν την μεταμέλεια τους με πράξεις, πχ. σου χύνουν έναν καφέ πάνω σου, πληρώνουν το καθαριστήριο των ρούχων σου και σου στέλνουν ένα μπουκέτο λουλούδια για την ταραχή. Επομένως δεν μπορείτε να ζητάτε συγνώμη πριν το γεγονός, διότι τότε δεν υπάρχει σφάλμα, υπάρχει πρόθεση να προσβάλλετε τους άλλους. Επιπλέον, για τα λόγια γενικώς  δεν υπάρχει συγνώμη, είναι δυστυχώς πληρωτέα άμα τη εμφανίσει, έχουν άμεσο αντίκτυπο και το αποτέλεσμά τους δεν γυρνάει πίσω. Τα λόγια  είναι απλώς ένας μονόδρομος που δείχνουν τι σκατά έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Το μυαλό γι αυτό το έχουμε, για να σκεφτόμαστε τι θα πούμε πριν μιλήσουμε, όχι μετά.

Αν δεν έχετε σκοπό λοιπόν να μοιάζετε με άνθρωπο του Νεάντερταλ που μουγκρίζει ή ξερνάει λέξεις που όλες οδηγούν στις παθογένειες της Κοινωνίας μας,  αλλά θέλετε να ακούγεστε όπως είστε, δηλαδή ως άνθρωπος σκεπτόμενος, πολιτισμένος, με υγιή ψυχικό κόσμο, ως Άνθρωπος δηλαδή, φτιάξτε τον λόγο σας πρώτα. Κάντε τον λόγο σας ανθρώπινο. Μετά ξεκινήστε με την ησυχία σας να φτιάξετε όλα τα κακώς κείμενα που βλέπετε στο Σύστημα.

(υπογράφει η Melusine))