Ξέρετε, γράφω πολύ. Εννοώ χιλιάδες λέξεις, καθημερινά. Γράφω επαγγελματικά, εδώ μέσα και κυρίως ιδιωτικά -σε ημερολογια. Μπορούμε να πούμε ότι σκέφτομαι γράφοντας. Κι όμως μερικές φορές οι λέξεις δεν έχουν πια νόημα για μένα. Μοιάζουν με γράμματα στην σειρά που όποιος τα έβαλε έτσι, κάτι ήθελε να πει, αλλά σε εμένα δεν το εξήγησε. Όταν μου συμβαίνει αυτό, λέω τις λέξεις φωναχτά, να τις ακούσω. Αυτό χειροτερεύει πολύ τα πράγματα. Οι φθόγγοι μού ακούγονται σαν λαρυγγισμοί εξωγήινων, που μιλάνε εντελώς άγνωστη μου γλώσσα, έχουν άλλες εικόνες, άλλες εμπειρίες, ζουν σε άλλο πλανήτη. Τότε λοιπόν τα παρατάω, δεν γράφω τίποτα. Πιάνω το κέντημα μου, το ράψιμό μου, τα εργαλεία για τα μπιζού μου. Αυτή είναι μια συνειδητή προσπάθεια να περιβάλλω τον εαυτό μου με ομορφιά, εκείνο το είδος ομορφιάς που εγώ εγκρίνω. Πολύ σπάνια νιώθω ψυχικά κουρασμένη, σαν παράλυτη, δεν μπορώ ούτε την βελόνα να πιάσω. Είμαι τόσο απογοητευμένη που δεν μπορώ να φανταστώ το κοντινό αύριο και μεθαύριο, π...
